غمت در نهانخانه دل نشیند
به نازی که لیلی به محمل نشیند
مرنجان دلم را که این مرغ وحشی
ز بامی که برخاست، مشکل نشیند
خلد گر به پا خاری، آسان برآرم
چه سازم به خاری که در دل نشیند
به دنبال محمل چنان زار گریم
که از گریه ام ناقه در گل نشیند
پی ناقه اش رفتم آهسته، ترسم
غباری به دامان محمل نشیند
به دنبال محمل، سبکتر قدم زن
مبادا غباری به محمل نشیند
عجب نیست خندد اگر گل به سروی
که در این چمن، پای در گل نشیند
بنازم به بزم محبت که آنجا
گدایی به شاهی، مقابل نشیند
طبیب از طلب در دو گیتی میاسا
کسی چون میان دو منزل نشیند
"طبیب اصفهانی"

شکست عهد من و گفت هرچه بود گذشت
به گریه گفتمش آری : ولی چه زود گذشت
بهار بود و تو بودیّ و عشق بود و امید
بهار رفت و تو رفتیّ و هرچه بود گذشت
شبی به عمر گرم خوش گذشت آن شب بود
که در کنار تو با نغمه و سرود گذشت
چه خاطرات خوشی در دلم بجای گذاشت
شبی که با تو مرا در کنار رود گذشت
گشود بس گره آن شب ز کار بسته ی ما
صبا چو از بر آن زلف مشک سود گذشت
مراست عکس تو یادآور سفر آری
چه سان توانم ازین طرفه یادبود گذشت
غمین مباش و میندیش ازین سفر که ترا
اگرچه بر دل نازک غمی فزود گذشت
"ایرج دهقان

چند عمرم در شب هجران به ماتم بگذرد
مرگ پیش من به از عمری که در غم بگذرد
بی تو از عمرم دمی باقیست آه ار بعد ازین
بر من از ایام هجران تو یکدم بگذرد
هیچ دانی چیست مقصود از حیات آدمی
یکدمی کزعمر با یاران همدم بگذرد
گر بگفت دوست خواهد از حریفان عالمی
مرد آن بادش که می گفت از دو عالم بگذرد
خیل سلطان خیالت کز قیاس آمد برون
بگذرد در دل دمی صد بار اگر کم بگذرد
ای که باز از کین ما دامن فراهم چیده  ای
دست ما و دامن مهر تو کین هم بگذرد
محتشم بیمار و جانش بر لب از هجران توست
کاش بر وی بگذری زان پیش کز هم بگذرد
"محتشم کاشانی"

اي دير به دست آمده بس زود برفتي
آتش زدي اندرمن وچون دود برفتي
چون آرزوي تنگ دلان دير رسيدي
چون دوستي سنگ دلان زود برفتي
زان پيش كه در باغ وصال تودل من
از داغ فراق تو بر آسود برفتي
نا گشته من از بند تو آزاد بجستي
نا كرده مرا وصل تو خشنود برفتي
آهنگ به جان من دل سوخته كردي
چون در دل من عشق بيفزود برفتي
»انوری« غزلیا

ای رفته دل و دین ، به تمنای تو ما را
بیگانه ز خود ساخته سودای تو ما را
رفتی و سر و پای تو را سیر ندیدم
صد داغ به دل ماند ز هر جای تو ما را
تو وعده به فردا دهیم کشتن و امروز
ترسم که کشد وعده فردای تو ما را
مستغرق عشق تو چنانیم که نبود
با یاد رخ خوب تو پروای تو ما را
احسنت!شرف این چه کلام نمکین است
شوری به دل افکند سخنهای تو ما را
"شرف قزوینی"